Кечээ күнү жакын тууганымдын апасы Өзбекстандын Наманган облусунда каза болду (атасы, апасынын да улуту кыргыз). Чоң уулу Алабукага көчүп чыгып, кыргыз жарандыгын алып, олтурукташып калган. Телеграмма аркылуу Өзбекстанга өтүү үчүн Оштогу “Достук” чек ара бекетине Алабукадан келди. Бирок “ы” менен “и” тамгасынын алмашуусу чек арадан өтүүгө тоскоол болду. Эч ким жакынын жоготуп боздобосун экен. Айрыкча эркек кишин төккөн көз жашы таш болгон жүрөктү да эзип салчудай туюлду. Бирок бул көз жаш өзбек чек арачыларынын ташка айланган жүрөгүн эзмек тургай, “сабыр кылыңыз, талап, тартип ушундай” деген жылуу сөзүн айттырууга да жараган жок. Алакандай болгон кагаз, адамдын көз жашы, кайгысы менен муң-зарынын алдында күчтүүлүк кылды.
Жумамидин Сулайманкулов, Ош шаары
КОММЕНТАРИЙ КАЛТЫРУУ