Негизинен эле кыргыздын башына нелер келип, нелер кеткен жок. Соңку, бир кылым мурунку эле тарыхыбызды карасак Кыргыз улутун геноцитке айланткан 1916-жылдагы Үркүн деп аталган кандуу окуяны кайдан унутмак элек. Ошол кез, ошол кыйың кезең азыркыдан да жүз эсе татаал болгон. Ошондо буюккан кыргыз көчү Текес менен Беделдин, Жазык сыяктуу бийик ашууларда кар бурганактап, муз тоңуп, адам эмес атан төө бакырып, боз инген менен боз тайлак боздоп, көздөрүнөн жаш төгүлүп турганда, акылман карылар жандык малды сойдурушуп, жандыктардын сан, кол мүчөлөрүн ысыгы тарай электе мууздай салып, жалама зоонун беттерине чаптырышып, муздак ташка ысык эт жабыша түшкөндө, кары картаң, оорулуу, бала-бакыра ошол этти тепкич кылып белден ары карай өтүшкөн. Ошол татаал окуяларда хандын, май-манаптардын, бий-болуштардын тукумдары “эшектин тушоосун чечкенге” да жараган эмес. Тескерисинче мансап, байлыктарын сактап калыш үчүн падышалык орус төбөлдөрү менен тымызын сүйлөшүп, элди отко салып берүүгө даяр болушкан. Аныгын айтсак, түндүк кыргыздарда Чүйдө, Көлдө, Нарында эл көтөрүлгөндө эл ичинен болоттой курч, камчы саптай бекем карапайым азаматтар суурулуп чыгышып, эл баштап, “тар жол тайгак кечүүдөн” өткөрүп кеткен…
Булак: «Айгай-пресс»
КОММЕНТАРИЙ КАЛТЫРУУ