Жаңы жыл тосуп, эртеси башым олку-солку болуп телевизор көрүп жаткам. Бир маалда «телеграммдан» коңгуроо түштү…
-Алло…
– Саламатсыз!
– Салам!
– Жаңы жылыңыз менен!
– Кудайга шүгүр, жакшы, – дедим.
– Сиз билесизби, мен жөнүндө жаман информация бергенсиз…
– А берсем бир жериңизге сокку болдубу?
– Сиз эмне деп жатасыз?
– Мен суроо берип жатам… – дедим ордуман тура.
– Сиз сылык сүйлөшкөңдү билбейсизби?
– Менин болгон турпатым ушундай. Эмне, сөктүмбү же тептимби? – деп жылмайдым.
– Тамашанын да чеги болот. Мени менен антип ойнобоңузчу?
– Ап-баракелде! Кечирим сурайымбы? – деп тамашага чалдым.
– Сиз менен эркекче сүйлөшсөк болобу? Мени билесиз да, мурда да менин суранычымды аткаргансыз…
– Аткарбаганда эмне? Мени чакырган турат окшойсуз?..
– Мен ишенем. Секреттерге бексиз.
– Ой, депутат болсоңуз эле өзгөрүп кетесиз. Чогуу эле караоке, клубдарга барып жүргөнбүз го…
– Сиз мага болушуп мушташкансызда…
– Эми күндөр өттү да… Анын баарын эстеп эмне кыласыз? Туруп алып сиздин үнүңүздү угуп атам… – дедим.
– Келбейсизби?
-Каякка?
– Чуңкурчакка…
– Коё туруңуз, эшикти жабайын…
– Илдиңизби?
– Кайсы жагына?
– Чыга берсеңиз, кичине баладай болбой. Азыр смс жазып коём.:.
-Макул!
Шаша-буша кийинип алып, машинаны гараждан айдап чыгып, берки дүкөнгө кире сала 150 грамм куйдуруп, согуп алдым. Тоого, анан чырайлуу депутат айымга баратсам, кичине дух да керек бейм? Удургуп эле Асанбайдан түз тоону көздөй салдым. Музыка. «Владимирский централды» жаңыртып, Элмурза байкени эстедим. Баса, жаңы жыл астында экөөбүз сүйлөшүп, кичине бейбаштык кылып койгонума өкүнүп бараттым… Аңгыча эле тоо аралай кире баштадым. Өзгөчө ичип алып рулга отурганда өтө ылдам айдайм да, зуулдап эле тоолордун койнуна сүңгүп кеттим эй.
Дарек боюнча жеттим. Сүрдүү эшик, айлана тунжурайт. Аппак кар. Акырын эшикти тыкылдаттым. Ары жактан «тарс-турс» эткен үн угулду.
– Келдиңизби? – деп ич көйнөкчөн буралган мадам эшикти ачты.
– Кандайсыз? – дедим.
Экөөбүз ээрчише ичкериге кирдик. Дасторкон жасап коюптур. Чагымда,
– Эмне, жолу болбогондор келип кеттиби? – дедим оройлоно.
-Жо-ок, курсташтарым келген… Кел, отуруңуз…
Көчүккө бап келген креслого чалкалай отура кеттим. Экөөбүз «жүздөштүк», ал дагы олку-солку экен. Өткөн-кеткенди сүйлөшүп, ичкиликке басым жасап аттык. Бир маалда ордунан туруп эле терезени карады…
– Өмүр тез өтүп атат ээ? – деди.
Артынан илбирстей сак турдум.
Эмчегин сыга кучактадым. «Ай» деп эле менин колдорумду кармады. Жука көйнөгү… Мындайда кайбарым адатынча тирелип чыгат эмеспи. Ырыскым зыңкыйып эле соорусунун бөлүнгөн жерине кадалып баратты… Жука ак көйнөгүн көтөрсөм ич кийимсиз, дароо жылуу жагына эптеше түштү… Какпай турдум. Ал ансайын сууланышкан жанжерин ыктай берди… Тирелип турат… Менин колдорумду бекем мыкчыды.
– Киргизчи?! – деди өктөм үн ката.
Сойлотуп жибердим. Чачынан мыкчый кармадым. Ал жанталаша колун артка кылып, белимен сылап атты…
(Уландысы бар)
Канат Алтынбеков
Булак: «Азия ньюс»
КОММЕНТАРИЙ КАЛТЫРУУ