Чын айтамын балким жалган туюлар,
Чыңгыз десем ыр өзүнөн куюлар.
Окшоштурсам мен Чыңгызды тоолорго,
Оркойгон тоо улам көзгө урунаар.
Улуксуң сен учурунда улуу жолду баштаган.
Учу кыйырсыз мейкиндикке учуп чыгып,
Улуу кыргыз элимди укмуштарга байлаган.
Унутпайбыз эмгегиңди улуу муун да, кичүү муун,
Улут үчүн баа жеткис улук болуп туулдуң.
Укум тукум эстейт сени ар дайым,
Ушундай күн тартууладың жылып турат маңдайым.
Уулусуң сен кыргыздын сыймыктанам мактанам,
Урмактарың түбөлүк сени менен даңктанат.
Уктап жатсам сен түшүмдө жүрөсүң,
Ушунчалык негедир аянычтуу мүнөзүң.
Улутунуп айткың келди бир нерсе,
Убайладым Кудайладым бул эмне?
Уккум келип улам сага жакындап,
Убакыт ай учат чиркин закымдап.
Ууртуңдан жылмайдың сен бир кезде,
Унчукпадым дей албадым эч нерсе.
Уялдымбы, кубандымбы ич ичимден толкундап,
Упчу соргон баладай туруп калдым солгундап.
Ушул кезде кайдан жайдан көз алдыма урунду,
Урунду да укмуштуудай алда кайда жулунду.
Угулгансып кулагыма уу-дуу түшкөн бороондор,
Улуу тоолор урагансып жаратылыш кубулду.
Укмуштуудай уулун жоктоп улуу тоолор,
Уулуганы Ак баранын Таш чайнардын үнү угулду.
Урунаарга тоо таппай дүйнө эли, кыргыз журту,
Улам жоктоп, жан дүйнөсү шолоктоп, көзүнөн жаш куюлду.
Заманыңдын залкарысың аалам сени тааныган,
Зор эмгегиң артынан орун алдың алдыдан.
Автор: Курманбек Ниязбеков
КОММЕНТАРИЙ КАЛТЫРУУ